Kiedy jesteś jednocześnie dostosowany jak i niedostosowany do otaczającego Cię świata. Z jednej strony nikt nie zarzuci Ci, że jesteś dziwakiem czy „nolife’em”, bo przecież sprawnie ogarniasz logistykę życia, umiesz dogadywać się z ludźmi, masz przyjaciół, którzy z resztą uważają Cię za optymistę. Ty temu nie zaprzeczasz, ale wciąż masz wrażenie, że to gra na obcym terenie, rola, którą może i dobrze odgrywasz, czasem nawet lubisz, ale która wciąż jest czymś wyuczonym, wciąż czymś, w czym nie czujesz się u siebie. Ale oczywiście nauczyłeś się to świetnie maskować. (z myślnika Stankiewicza)
Zabierz mnie
Z otchłani rozpaczy
Bezkresnej
Na chwilę
Chwyć mnie mocno za rękę
Choć i tak ją wypuścisz
Za chwilę
Patrz mi w oczy głęboko
Niech poczuję znów ciepło
Przecież wiem, że też będziesz
Przez chwilę
Usiądź obok mnie tutaj
Przytul mocno, najmocniej
Rozmawiajmy tak razem
O chwili
Gdy odstawisz mnie tam
Z rąk wypuścisz mą rękę
Oczy zamkniesz, odepchniesz
Odejdziesz
Dodaj komentarz