Kiedy jesteś jednocześnie dostosowany jak i niedostosowany do otaczającego Cię świata. Z jednej strony nikt nie zarzuci Ci, że jesteś dziwakiem czy „nolife’em”, bo przecież sprawnie ogarniasz logistykę życia, umiesz dogadywać się z ludźmi, masz przyjaciół, którzy z resztą uważają Cię za optymistę. Ty temu nie zaprzeczasz, ale wciąż masz wrażenie, że to gra na obcym terenie, rola, którą może i dobrze odgrywasz, czasem nawet lubisz, ale która wciąż jest czymś wyuczonym, wciąż czymś, w czym nie czujesz się u siebie. Ale oczywiście nauczyłeś się to świetnie maskować. (z myślnika Stankiewicza)
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
| 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
Zabierz mnie
Z otchłani rozpaczy
Bezkresnej
Na chwilę
Chwyć mnie mocno za rękę
Choć i tak ją wypuścisz
Za chwilę
Patrz mi w oczy głęboko
Niech poczuję znów ciepło
Przecież wiem, że też będziesz
Przez chwilę
Usiądź obok mnie tutaj
Przytul mocno, najmocniej
Rozmawiajmy tak razem
O chwili
Gdy odstawisz mnie tam
Z rąk wypuścisz mą rękę
Oczy zamkniesz, odepchniesz
Odejdziesz